Երբ հետադարձ հայացք եմ ձգում անցած-գնացած վերջին տարիներին, հատկապես երբ մտքում վերակենդանացնում եմ վերջին առնվազն երկուսուկես տասնամյա անցուդարձերի, իրադարձությունների հուշ-հիշողություններս, հասկանում եմ, համոզվում եմ, որ մենք երբեք ընդդիմություն չենք ունեցել։ Իսկ այն, ինչ կար ընդդիմություն անվան տակ կամ նրանք, որ հանդես էին գալիս ընդդիմության անունից, որևէ աղերս չեն ունեցել իրական ընդդիմության հետ։

Ստիպված եմ մեկնաբանել` 1. Նիկոլը թուրքական դրածո է, ու դրա բազմաթիվ ապացույցները կան։

1993-ից մինչև այսօր Հայաստանը 3 անգամ սեփական արժույթի տեսակներ է թողարկել, որոնք գեղեցիկ են իրենց արտաքին տեսքով, գուցե՝ աշխարհում ամենագեղեցիկներից մեկը, բայց արդյո՞ք դրանք պետականության ու ազգային արժեքների կրողներ են․ չէ՞ որ փողը ամենամեծ քարոզչամիջոցներից մեկն է։

Եթե մի թռուցիկ հայացք ենք ձգում մեր անցած պատմական ուղու վրա, սկսած Ալեքսանդր Մակեդոնացու կայսրության մասնատման ժամանակներից և դրանից հետո էլ Սելևկյանների պետության մասնատումից, երբ ստեղծվեց համեմատաբար նոր ժամանակների մեր պետականությունը, ապա Արտաշեսյանների հզոր ու նվաճողական, բայց պատմական մասշտաբներով կարճ գործունեությունից և, հատկապես, Տիգրան Մեծից հետո, մեր պատմությունը մեծ հաշվով եղել է հազվադեպ հաջողություններով ու վայրիվերումներով լի, մեկ արագ, մեկ դանդաղ նահանջի պրոցես՝ առ այսօր։

Հերմաֆրոդիտից ոչնչով չտարբերվող և քաղաքականությունից ու կյանքից բան չհասկացող հարությունյան արայիկը՝ փաշինյան նիկոլի աշխատակազմի ղեկավարը, ձև է հայտնաբերել Հայաստանի տնտեսության զարգացման և արտահանման լայնացման գործում:

Ադրբեջանի նախագահը պաշտոնապես հայտարարում է, որ այլևս տարածքային պահանջներ չունի Հայաստանից և պատրաստ է տևական խաղաղության։ Սա յուրատեսակ հրճվանք է առաջացրել Հայաստանում ինչպես շարքային քաղաքացիների, այնպես էլ՝ իշխանության մեջ։

Թե ով է մեզ ասել, որ մենք տաղանդավոր ու հանճարեղ ենք, ես չգիտեմ, միայն գիտեմ, որ մենք դրան լրջորեն հավատացել ենք, և դա նույնիսկ թափանցել է հասարակության ամենաստորին մակարդակներ։

Արտահերթ ընտրությունների թեման նկատելիորեն ակտիվանում է, և ներքաղաքական պրոցեսը հավանորեն դրան է գնալու։

Երկու բան չարեց, այսպես կոչված, «ընդդիմությունը»․ չմերժեց՝ համընդհանուր չբոյկոտեց պիղծ ռեժիմը և չձևավորեց ազգային փրկության ու համաձայնության կառավարություն։

Պատերազմները ամենամութ, ամենաստվերային ժամանակահատվածներն են, կեղտոտ հաշվարկների փուլ։ Բոլոր պատերազմները այդպիսին են, բայց դրանք բոլորն ունեն նաև մեկ ընդհանրություն.մի պահի, երբ փոխվում է ներքին և միջազգային կոնյուկտուրան՝ սկսվում են գաղտազերծումները (ամենաանսպասելի տեղից), ու հրեշավոր իրողություններ են բացահայտվում։